Studeren; deel 1

Na 5 jaar weer studeren?

Mijn vriend en ik hebben twee kinderen van 2 en 4 jaar, ik werk sinds November parttime in een snackbar hier twee straten verderop en heb een diploma als verkoopspecialist (Zodat ik tenminste een diploma heb). Mijn vriend werkt doordeweeks 5 dagen en ik in het weekend. Ideaal, zo hoeven de kinderen niet vaak naar de oppas.

Eigenlijk heb ik nooit echt geweten wat ik precies wilde qua werk/studie en het leven ging ook net even anders dan gedacht.

Ik heb het heel erg naar mijn zin in de snackbar en kan mijn eigen gang gaan wat voor mij prettig werkt.
Toch knaagt er iets in mij om mij om te laten scholen, de jongste gaat straks ook naar school, heb mijn handen dan meer vrij en zou dan kunnen gaan studeren of een leer-/werktraject kunnen volgen.

Sinds de kinderen er zijn heb ik gezegd dat mijn tijd wel weer komt qua werk, maar vóór mijn jongste ook volledig naar school gaat wil ik mij toch gaan oriënteren en laten informeren wat het beste bij mij zou passen. Via een site heb ik een test gedaan welke opleiding bij mij zou kunnen passen en daar kwam best wat interessants uit namelijk de opleiding gespecialiseerd pedagogisch medewerker. Ik heb altijd al ambitie gehad om mensen te helpen. Als pedagogisch medewerker kan je terecht bij verschillende instellingen, ik hou van gevarieerd werk en zou dolgraag mensen willen helpen op een leuke manier. Hier ga ik toch maar eens mee aan de slag, het is fijn om te weten dat je al heel veel informatie kan vinden op internet en dat is het eerste dat ik verder uit ga pluizen.

Ik houd jullie op de hoogte!

Ik ga op (school)reis en neem mee..

Mijn dochter gaat binnenkort voor het eerst op schoolreisje, dat vind mama spannender dan zij!

In de brief die wij meegekregen hebben van school staat in het kort dat ze geen eten, drinken of fruit mee hoeven nemen, dat is allemaal al geregeld. Zelfs kleren voor 'ongelukjes' wordt voor gezorgd, maar mij laten ze achter..

Geen tassen, geen snoepjes voor de busreis die ongeveer een halfuur duurt, overleefd ze dat wel? Het enige wat ik haar mee kan geven is een pakje zakdoeken en een dikke kus die ze misschien snel weer vergeet.

Mijn dochter zal een onvergetelijke dag tegemoet gaan, maar als moeder verlies je toch wel een beetje de controle als je niet mee mag en óók nog eens niets mee hoeft te geven. Een onbewuste overwinning voor mezelf..

Maak je hard voor eigen land.

Afgelopen week ben ik met mijn dochter naar de dag opname geweest. Dit is de derde keer dat we met haar naar de dagbehandeling moesten,en hopelijk de laatste keer dat ik zie dat de langdurige opname gesloten is.

Het is erg, het is verschrikkelijk, ik snap dat het even twee dagen flink in het nieuws was en iedereen het daarna weer vergeet, want Trump heeft zijn zinnen verzet en heeft gezegd dat hij de kinderen niet meer zou scheiden. Hartstikke fijn hoor, maar ik kijk er toch iets anders naar.

Het zijn geen feitjes van de dag, wel mijn mening. In het verre Amerika, Afghanistan, Syrië enzovoort gaat het niet zoals het in Nederland gaat en dat is heel triest, maar ik woon daar niet, ik loop wel het risico dat als mijn kinderen ernstig ziek raken of als ik op het laatste moment van mijn bevalling alsnog naar een ziekenhuis moet, ik verder moet reizen en dat het misschien wel fataal kan worden en daar kan ik mij meer zorgen om maken, dat er geen kinderartsen zijn en dat ik niet in het dichtstbijzijnde vertrouwde ziekenhuis mag bevallen.

Ik zal je een persoonlijk voorbeeld geven over mijn eerste bevalling. Mijn bevalling heeft tweeënhalve dag geduurd. Op een donderdagnacht begon de ellende, voor een eerste keer weet je niet wat je overkomt, hoe iets voelt en of de bevalling wel al begonnen is. Vrijdag rond 19.00u had ik eindelijk 8cm ontsluiting. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen, maar ik was al zo ver heen dat wij allemaal dachten dat het niet lang meer kon duren dus bleven we thuis. Uiteindelijk bleef er op 9,5cm ontsluiting heel lang een ‘randje’ zitten. De verloskundige besloot rond 22.00u met mij naar het ziekenhuis te gaan. Met de auto ging dat sneller dan wachten op de ambulance. Het was geen pretje, want ik begon persdrang te krijg. Uiteindelijk ben ik pas de volgende ochtend bevallen. De hele nacht persweeën, een knip en ook mijn dochter heeft het overleefd. Ze moest wel direct naar de kinderafdeling en is daar verder geholpen, ook voor haar was het een zware bevalling. Het is voor ons maar tien minuten rijden naar Emmen, dat is mijn geluk geweest, langer had ik niet willen en niet kunnen zitten in de auto.

Ik maak mij meer zorgen om de ouders met zieke of ernstig zieke kinderen, ik maak mij zorgen om vrouwen die misschien wel een moeizame bevalling tegemoet gaan. Ik maak mij zorgen om degene die geen auto hebben en afhankelijk zijn van de afstand die men moet maken om zijn of haar kind te bezoeken. In Amerika wonen genoeg mensen die zich hard maken tegen het feit dat de kinderen gescheiden worden. In Nederland kunnen wij ons beter hard maken om de landelijke dingen. Natuurlijk is een helpende hand altijd goed, of het nu in Nederland of in het buitenland is, begrijp mij daarin niet verkeerd.

Rijk door rigoureuze keuzes

Mijn vriend en ik maken vaak snelle keuzes, maar wel keuzes die goed aanvoelen. We gaan door, we gaan snel en af en toe lopen we met de kop tegen de lamp. Dit keer is er een juiste keus gemaakt, maar niet zonder financiële en mentale schade.

Allebei houden we van vastigheid, maar ook van verandering als het in ons voordeel lijkt te zijn. We zijn van het investeren, klein maar ook grootschalig, denken vooruit en vergeten soms de gevolgen.

Zeven jaar geleden heeft mijn vriend een woning gekocht, veel geld er aan verspijkerd en goed vier jaar later de woning weer te koop gezet. Het was de bedoeling er minstens tien jaar te blijven wonen, maar de woning vonden wij te klein, er was nauwelijks opbergruimte en we wilden heel graag een grotere tuin. De vaste lasten waren ook niet niks en de hypotheekrentes daalden nog verder naar beneden. Het was voor ons tijd om een bord in de tuin te zetten.

Het ging niet helemaal volgens plan, na de verkoop van de woning konden we uiteindelijk geen fatsoenlijk hypotheek opnemen in dat jaar en moesten gaan huren. Sparen was er niet bij en huurtoeslag kregen we niet. Het was de bedoeling een aantal jaar te blijven tot we weer een fatsoenlijk hypotheek op konden nemen. Uit nieuwsgierigheid zijn we toch na 10 maanden bij een financieel adviseur aan wezen kloppen en dat pakte positief uit.

Na precies een jaar hadden wij weer een eigen woning. De eerste maand was financieel nog even moeizaam. Wij wonen er nu drie maanden en merken dat we al veel ruimer kunnen leven. Verbouwen van de slaapkamers en ruim kunnen leven is voor ons vrij ademen zonder kopzorgen. Een hypotheek waar je géén u tegen zegt en de vaste lasten zo voordelig mogelijk. Een grote tuin die we wilden en genoeg opbergruimte om onze hobby's verder te kunnen uitoefenen. Eindelijk kunnen wij na vijf jaar ruimer leven én sparen.

Een stukje rust in het hoofd is ons gegund, al is een verhuizing niet niks, je laat je herinneringen achter op een plek waar je niet meer naar terug kan gaan. Gelukkig hebben wij daarentegen wel een hele fijne plek weer gekregen en zullen langzaamaan alles verwerken.

Trouwen zonder ringen

Wij gaan trouwen!

Op kerstavond heb ik mijn vriend ten huwelijk gevraagd, we leven tenslotte in de moderne wereld. Ik heb hem een gedichtje voorgelezen, daarna gevraagd en een ketting gegeven als symbool, want natuurlijk zij hij ja!

Kerstavond is voor ons bijzonder gebleven, één kerstavond heeft onze toen twee maanden oude dochter de hele avond op onze borst gelegen dat was toch wel een heel mooi moment voor het eerst met ons kindje kerst vieren. Een paar jaar later was ik net een paar weken zwanger van de tweede, toch wel heel speciaal voor ons. De keuze was voor mij niet moeilijk wanneer ik mijn vriend ten huwelijk zou vragen.

De trouwdag staat -nog niet officieel- gepland in 2020. Wij zijn net twee maanden geleden verhuisd en de verbouwing is nog volop aan de gang. Bepaalde locaties en voorkeuren hebben we al besproken en opgeschreven. Wij hebben nog alle tijd en kunnen er rustig over nadenken hoe we het graag willen. Twee dingen staan sowieso vast; de bruiloft wordt gevierd in de achtertuin en we 
trouwen zonder ringen. Ringen zijn duur als je ze toch nooit draagt, daarom willen wij als symbool twee bomen planten in onze achtertuin het zijn niet zomaar twee bomen. Bij mijn schoonmoeder in de tuin staat een krulhazelaar, mijn schoonvader vondt dit een prachtige boom. We gaan deze boom verpoten in onze eigen achtertuin.

Mijn kind gaat niet naar zwemles

Minstens de helft van groep 1 zit op zwemles. Twee keer in de week liggen ze te spartelen in het water en zitten een aantal daarvan op een sport, daar tussendoor gaan ze naar school, een oppas en willen ze graag spelen met hun vriendjes. Na goed een jaar hebben ze eindelijk hun A diploma en kunnen ze direct verder voor zwemdiploma B.

Ik begrijp heel goed dat zwemles belangrijk is en dat wij in een waterrijk land wonen.
Mijn dochter zit sinds begin november in groep 1 en heeft het hardstikke naar haar zin. Ze speelt soms drie of vier keer in de week met een klasgenootje, gaat vijf dagen naar school en gaat op zaterdag naar de gym. Hardstikke leuk allemaal en dat wil ik nog even zo houden. Een beetje die gemoedelijkheid nog zonder dwingen, haar dingen laten doen wat ze leuk vindt.

Met vier jaar op zwemles is nog aardig vroeg, de meesten hebben de spierkracht nog niet, daardoor doe je er minstens een jaar over en daarbij laat je, je kind daarna nog niet alleen in het water rondspartelen op z'n vijfde levensjaar. Ik zie het nut er nog niet zo van in, dat zwemmen kan in groep 2 of 3 óók nog wel.


Gaat jouw kind naar zwemles? waarom wel/niet? Laat het mij maar weten..

Waarom ik schrijf

14 jaar.


14 jaar geleden was ik 13, hoe oud ben ik dan nu? Ach, dat doet er niet toe. Ik was NOG geen prater, maar had wel mijn hoofd vol met gedachtes. Ik was en ben een dromer, een beelddenker en mag graag fantaseren overal over, leuke dingen, gekke dingen, ondenkbare dingen enzovoort..


Ik kom uit een gezin met vier kinderen, ik ben de derde van het stel. Iedereen bij ons heeft zijn bekkie klaar en schreeuwde er wel doorheen als diegene wat te vertellen had. Of we luisterde was een tweede, maar daar ging het niet om. Ik was iets anders, ik begon te praten uit het niets zonder oogcontact te maken en praatte veel zachter dan de anderen. Later ben ik -waarschijnlijk onbewust- gaan denken dat ze mij niet wilde horen en hield ik meestal mijn mond maar.
Zoals mijn moeder later zei, was ik gewoon een beetje ondergesneeuwd.


Taal was één van mijn sterkste vakken en wiskunde snap ik de logica totaal niet van. Praten deed ik ook niet veel op school en was meer een luisterend oor, stond niet graag in de aandacht terwijl ik achteraf dat juist wel deed met mijn skate/gothic kleren, waar ik nog steeds trots op ben, want ik durfde het maar wel even. Mijn hoofd ontplofte soms van de gedachten, had geen zin in school en begon tijdens de lessen te schrijven in mijn schriftjes in plaats van mijn wiskunde te maken. Zo kwam ik erachter hoe leuk schrijven is en begon al gauw van mij af te schrijven. Vele gedichtjes gemaakt en geprobeerd een boek te schrijven over mijn belevenissen en fantasieën.


Een prater ben ik wel geworden in de loop der jaren en na een aantal therapieën. Toch ben ik blijven schrijven, ik zie de lol er van in en binnen no-time staat er iets op papier wat ik binnen 5 minuten al in mijn hoofd bedacht heb.
Ik blijf lekker doorgaan met schrijven of je nu wil of niet.

Mijn psycholoog en ik

Taboe.

Anderhalf jaar geleden kreeg ik het nieuws te horen. Na mijn bevalling was ik niet mezelf, dat lijkt me logisch toch? Na twee maanden vernam ik dat ik moest gaan praten met iemand, het voelde gewoon niet goed. Gelukkig heb ik een fijne dokter waar ik goed mee kan praten.

De eerste stap was bloedprikken en ik kon een afspraak maken bij de praktijk ondersteunend psycholoog. De uitslag van het bloedprikken was binnen, ik had een snelwerkende schildklier, maar voor verdere informatie moest ik met mijn huisarts in gesprek. Hier kwam uit dat het vaker voorkomt bij vrouwen na de bevalling en dat het na een halfjaar waarschijnlijk weer over zou zijn. Dat bleek bij mij niet zo te zijn, ik kreeg uiteindelijk te horen dat ik mijn leven lang medicijnen kan gaan slikken.

Mezelf zijn bleek niet zo eenvoudig meer, ik moest mij aanpassen en er mee leren leven.

Gelukkig kan ik goed praten met mijn psycholoog, het enige dat hij doet is samen met mij mijn gedachten veranderen in positieve zin. Niet te veel piekeren, niet te lang stilstaan in het verleden maar doorgaan met genieten. Ik vind het fijn om met iemand zoals hij te praten, hij staat er buiten en ziet alles veel praktischer. Gelukkig hoef ik niet op de bodem te beginnen en alles uit de kast te halen, maar kan werken aan het hier en nu. Geweest is geweest.

Positieve ervaringen heb ik al opgedaan met mijn psycholoog. Hij is er niet alleen als je depressief bent of overspannen, maar ook als je gewoon even niet meer weet hoe te handelen. Erg jammer dat er toch nog een taboe op rust om de stap te zetten of te vertellen dat je met een psycholoog praat terwijl hij je juist het leven wat gemakkelijker kan maken.

Saskia's try out blog

Iedereen blogt.

De vriendin van mijn buurmeisje haar nicht blogt, een collega van mijn vriend zijn vriendin blogt, en een verre kennis van mijn oom blogt.
Waarom zou nu juist ik dan ook moeten bloggen?

Het schoot door mijn kop om het eens te proberen, want zo ben ik. Barstens vol ideeën, niet te veel bij nadenken en gewoon proberen.

Gedichten blijf ik schrijven, ik blijf werken in de snackbar hier op het dorp en zie mij geen geld verdienen met bloggen, maar ik mag zo graag schrijven en een boek schrijven is mij momenteel te veel werk. Mijn tijd komt nog wel als de kinderen groter zijn en ons huis tot zover opgeknapt is dat ik mijn eigen werkplek heb om vervolgens alsnog aan de keukentafel te gaan zitten om te gaan schrijven.

Volg je me nog? Ik schrijf niet in volgorde, dat werkt bij mij niet. Natuurlijk wil ik dat jullie mij begrijpen, maar dan wel in mijn eigen taal en verhaal. Veel lezers zal ik misschien niet krijgen, maar als ik nu eens doorga met bloggen leer je mij misschien kennen en worden mijn blogs misschien steeds interessanter.

Zelf vind ik het fijn om een beetje feedback te krijgen, samen te brainstormen om eens te kijken wat jullie nu eigenlijk voor je zien in mijn blogs. Ik wilde het nog even bij Facebook houden om te kijken hoe ver ik hiermee kom en of ik überhaupt lezers zal krijgen, maar je moet toch wat, want, ja iedereen blogt.