Maak je hard voor eigen land.

Afgelopen week ben ik met mijn dochter naar de dag opname geweest. Dit is de derde keer dat we met haar naar de dagbehandeling moesten,en hopelijk de laatste keer dat ik zie dat de langdurige opname gesloten is.

Het is erg, het is verschrikkelijk, ik snap dat het even twee dagen flink in het nieuws was en iedereen het daarna weer vergeet, want Trump heeft zijn zinnen verzet en heeft gezegd dat hij de kinderen niet meer zou scheiden. Hartstikke fijn hoor, maar ik kijk er toch iets anders naar.

Het zijn geen feitjes van de dag, wel mijn mening. In het verre Amerika, Afghanistan, Syrië enzovoort gaat het niet zoals het in Nederland gaat en dat is heel triest, maar ik woon daar niet, ik loop wel het risico dat als mijn kinderen ernstig ziek raken of als ik op het laatste moment van mijn bevalling alsnog naar een ziekenhuis moet, ik verder moet reizen en dat het misschien wel fataal kan worden en daar kan ik mij meer zorgen om maken, dat er geen kinderartsen zijn en dat ik niet in het dichtstbijzijnde vertrouwde ziekenhuis mag bevallen.

Ik zal je een persoonlijk voorbeeld geven over mijn eerste bevalling. Mijn bevalling heeft tweeënhalve dag geduurd. Op een donderdagnacht begon de ellende, voor een eerste keer weet je niet wat je overkomt, hoe iets voelt en of de bevalling wel al begonnen is. Vrijdag rond 19.00u had ik eindelijk 8cm ontsluiting. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen, maar ik was al zo ver heen dat wij allemaal dachten dat het niet lang meer kon duren dus bleven we thuis. Uiteindelijk bleef er op 9,5cm ontsluiting heel lang een ‘randje’ zitten. De verloskundige besloot rond 22.00u met mij naar het ziekenhuis te gaan. Met de auto ging dat sneller dan wachten op de ambulance. Het was geen pretje, want ik begon persdrang te krijg. Uiteindelijk ben ik pas de volgende ochtend bevallen. De hele nacht persweeën, een knip en ook mijn dochter heeft het overleefd. Ze moest wel direct naar de kinderafdeling en is daar verder geholpen, ook voor haar was het een zware bevalling. Het is voor ons maar tien minuten rijden naar Emmen, dat is mijn geluk geweest, langer had ik niet willen en niet kunnen zitten in de auto.

Ik maak mij meer zorgen om de ouders met zieke of ernstig zieke kinderen, ik maak mij zorgen om vrouwen die misschien wel een moeizame bevalling tegemoet gaan. Ik maak mij zorgen om degene die geen auto hebben en afhankelijk zijn van de afstand die men moet maken om zijn of haar kind te bezoeken. In Amerika wonen genoeg mensen die zich hard maken tegen het feit dat de kinderen gescheiden worden. In Nederland kunnen wij ons beter hard maken om de landelijke dingen. Natuurlijk is een helpende hand altijd goed, of het nu in Nederland of in het buitenland is, begrijp mij daarin niet verkeerd.