Anderhalf jaar geleden kreeg ik het nieuws te horen. Na mijn bevalling was ik niet mezelf, dat lijkt me logisch toch? Na twee maanden vernam ik dat ik moest gaan praten met iemand, het voelde gewoon niet goed. Gelukkig heb ik een fijne dokter waar ik goed mee kan praten.
De eerste stap was bloedprikken en ik kon een afspraak maken bij de praktijk ondersteunend psycholoog. De uitslag van het bloedprikken was binnen, ik had een snelwerkende schildklier, maar voor verdere informatie moest ik met mijn huisarts in gesprek. Hier kwam uit dat het vaker voorkomt bij vrouwen na de bevalling en dat het na een halfjaar waarschijnlijk weer over zou zijn. Dat bleek bij mij niet zo te zijn, ik kreeg uiteindelijk te horen dat ik mijn leven lang medicijnen kan gaan slikken.
Mezelf zijn bleek niet zo eenvoudig meer, ik moest mij aanpassen en er mee leren leven.
Gelukkig kan ik goed praten met mijn psycholoog, het enige dat hij doet is samen met mij mijn gedachten veranderen in positieve zin. Niet te veel piekeren, niet te lang stilstaan in het verleden maar doorgaan met genieten. Ik vind het fijn om met iemand zoals hij te praten, hij staat er buiten en ziet alles veel praktischer. Gelukkig hoef ik niet op de bodem te beginnen en alles uit de kast te halen, maar kan werken aan het hier en nu. Geweest is geweest.
Positieve ervaringen heb ik al opgedaan met mijn psycholoog. Hij is er niet alleen als je depressief bent of overspannen, maar ook als je gewoon even niet meer weet hoe te handelen. Erg jammer dat er toch nog een taboe op rust om de stap te zetten of te vertellen dat je met een psycholoog praat terwijl hij je juist het leven wat gemakkelijker kan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten